Узоқ давом этган иккиланиш, шубҳа ва гумонлардан сўнг ниҳоят, яқин ўтмиш хотираларини битикка айлантиришга қарор қилдим. Аслида бўлиб ўтган ва ўзим мансуб бўлган миллат тақдирида машъум роль ўйнаган ўша кунлар қандай кечган бўлса, шундайлигича баён эта оламанми, йўқми, деган ҳадик иккиланишларимга сабаб бўлганди.
Бироқ, ўйлаб кўрсам, ёзмасликнинг ҳам иложи йўқ. Чунки, ўша давр хотиралари умрим мазмунига айланиб қолганлигини англаб етдим.
Агар киши дунёга келганида унга еб-ичиш, кўпайишдан ташқари яна бошқа бирор вазифа ҳам юкланган бўлса, менга тегишлиси – ўтмиш хотираларини қоғозга тушириш-микин, деган хаёлга бордим.
Чунки улар тунлари алаҳсираб чиқишга мажбурламоқда. Шаҳидларнинг безовта руҳлари довулдай гувиллаб,  тинчлик  бермаётир.